წამატებული სატელევიზიო შემეცნებითი გადაცემები “რა დროს ძილია”,“მშვიდობით იარაღო”,განათლებისა და ხელოვნების ფორუმები და ახლა სამი დოკუმენტური,ასევე შემეცნებითი ტელე-ეპიზოდი პროფესიული განათლების პოპულარიზაციის მიზნით.
თითონვე ხართ ავტორი, პროდიუსერი და წამყვანი ჩამონათვალი პროექტებისა.
გვესუბრეთ თუ რატომ გადაწყვიტეთ გემუშავათ პროფესიული განათლების თემაზე და რას მოიცავს ახალი პროექტი ?
ზუსტად ერთი წლის წინ გადავწყვიტე ჩამეტარებინა ფორუმი მწერალთა სახლში,პროფესიული განათლების შესახებ. პროექტი სულ რაღაც ერთ თვეში დავგეგმეთ,დარგისა და სხვადასხვა ინსტიტუტების სპეციალისტები მოვიწვიეთ.ძალიან საინტერესო რეზონანსის შემდეგ,ვიფიქრე,რომ მასიური მაყურებლისთვისაც საჭირო და საინტერესო იქნებოდა ამ საკითხის გაშუქება.მართლაც, . , მალევე მომეცა საშუალება უნარების სააგენტოსთან ერთად შინაარსობრივად დატვირთული სამი პატარა ფილმი შეგვექმნა “ იპოვე შენი პროფესია”.
საქართველოში კიდევ არსებობს სტიგმა, რომ პროფესიული განათლება, ანუ ხელობის შესწავლა ასე ვთქვათ “სათაკილო”ა (საბჭოთა კავშირის დროს “პროფტექნიკუმი” )_ მშობლების 70% არ უნდა რომ ბავშვმა ისწავლოს ხელობა,არადა ბაზარზე მოთხოვნაა:
80% დასაქმება მოდის ხელობაზე და 20 % აკადემიურ სწავლებაზე.კერძო სექტორი გამუდმებით ეძებს კადრებს (ეს იქნება სამშენებლო, ჰოსფითალითი, სერვისი, გასტრონომია … თუ სხვა სფეროები…). როგორ შეიძლება, რომ მუშაობა იყოს დამაკნინებელი? არტურ რამბო , ფრანგი პოეტი ამბობდა რომ “ ცხოვრება მუშაობით აყვავდება”ო _ პოეტი, ხელოვანი, წარმოიგინეთ. შესაძლებელია კრეატიულობასა და შრომას შორის პარალელის გავლება : ნებისმიერ სამუშაო ადამიანის ტრანსფორმაციას იწვევს და როდესაც შენ გადიხარ შენი ასე ვთაქვათ მოცემული “კონფორტის ზონიდან” არ გეთაკილება იცხოვრო,მაშინ ხდები პიროვნება და რაც მთავარია, საკუთრი თავის მმართველი. შენი პროფესია შენი თავისუფლებაა.
თანამედროვე ტექნოლოგიებისა და ახალ ეკონომიკურ ერაში
შესაბამისად: აუცილებელია მოხდეს ცნობიერების ამაღლება ამ საკითთან დაკავშირებით. საქართველოდან გადინება ხდება აალგაზრდების , დასაქმების პრობლემაც დიდია_ მთავარი აქცენტი დღეს ახალგაზრდების სოციალური ინტეგრაციაა.
რა ინფორმაციას გვაწვდის ახალი ტვ პროეტი ?
ინფორმაცია ძალიან რაციონალური და საჭიროებაზე მორგებულია,ყველანაირი გადაჭარბების გარეშე : ფილმებში წარმოდგენილია სახელმწიფო და კერძო პროფესიული კოლჯები სადაც როლ- მოდელი მოსწავლეები საკუთარ გამოცდილებებს გვიზიარებენ, პედაგოგები, ასევე კერძო სექტორისა და სახელმწიფო სტრუქტურის წარმომადგენლები, პსეციალისტები… ასე ვთქვათ ყველა მოთამაშე,ვისაც ეს სფერო ეხება, სწორედ ისინი გვიყვებიან სად და როგორ შეიძლება დღეს დაეუფლო ამა თუ იმ ხელობას და გქონდეს დასაქმების გარანტია. რა თქმა უნდა, ეს ზღავში წვეთია , პრობლემები ბევრად უფრო ღრმაა ვიდრე ზედაპირზე ჩანს მაგრამ მთავარია რომ აქტიური ლაპარაკი დაიწყოს, წინა ხაზზე გამოიკვეთოს პრიორიტეტები და საჭიროება. ახალგაზრდებს, თუნდაც მცირე ნაწილს გაუჩნდეს სურვილი იპოვონ საკუთარი თავი, სცადონ გაბედონ და არ შეეშინდეთ მომავლის, მშობლებს არ ეთაკილებოდეთ შვილების პროფესიის.
სად გვექნება საშუალება ვნახოთ ფილმები ?
ჩემთვის საუკეთესო ვერსია იქნებოდა, რომ საქართველოში ყველა მედია საშუალებებისთვის მიგვეწოდებინა ინფორმაცია. სამწუხაროდ, მწვავე პოლარიზაციის ეპიცენტრშია მედიაც. სოციალური ქსელი გვეხმარება : ნებისმიერ ადამიანს შეუძლია ნახოს სამივე ეპიზოდი “რა დროს ძილია”ს გვერძე 1 დეკემბირდან.
ასევე: 22 რეგიონალურ ტელევიზიაში და იმედის ნაციონალურ არხზე.
დარწმუნებული ვარ რეგიონალუ მედიას მეტი ყურადღება მიექცევა რამდენიმე წელში : დიდი მაყურებელი ყავს, ამის არ გამოყენება როგორც მნიშვნელოვანი საინფორმაციო წყარო წარმოუდგენელია.ერთი წალია უკვე რაც აქტიური კომუნიკაცია გვაქვს მათთან და რაც გავაშუქეთ ( კამპანია IOM მიგრაციის საერთაშორისო ორგანიზაციასთან ერთად ) რამდენიმე ასეულმა ათასმა ადამიანმა ნახა, ეს არ არის პატარა მონაცემი საქართველოსთვის.
კინოსთან დაკავშირებით რას გვეტყვით, ხშირად გისვამენ კითხვას , ალბათ მაყურებელი სიახლეს ელოდება.
მე გავიზარდე კინოს ოჯახში, კინოში ფაქტიურად, გადასაღები მოედანი ლამის ცხოვრების ალეგორია იყო ჩვენთვის. ის რასაც მე ვაკეთებ , არის ჩემი შინაგანი მდგომარეობისა და დიდი ინტერესის ნაწილი, ასე ვთქვათ ოჯახური ტრადიციის მიღმა. ერთს ვიტყვი, ცოტა ხნის წინ გავიცანი ანა ურუშაძე , ერთ ერთი ( თუ არა ერთადერთი ) ნამდვილად უნივერსალური ხედვის ქალი რეჟისორი _ შემომთავაზა ძალიან საინტერესო როლი… იმდენად საინტერესო საუბრები გვქონდა სცენარზე დრამატურგიასა თუ ცხოვრებისეულ საკითებზე,რომ დავთანხმდი გადაღებას. გავიდა ერთი თვე, ვიფიქრე და როგორც კი ანას აღარ ვხედავდი, გადასაღებ მოედანზე ჩემი თავიც ვერ წარმომედგინა, მიუხედავად იმისა რომ ძალიან ორიგინალური სცენარისა და შემომთავაზებული პერსონაჟის.ბოლოს უარი ვთქვი,გული მწყდება მაგრამ ვიცი რომ იქ დღეს ჩემი ადგილი არ არის.პირველი შემთვევაა რომ შემოთავაზებულ როლზე ვსაუბრობ,მაგრამ ეს ეპიზოდი განსაკუთრებულია, როცა იცი რომ ძალიან საინტერესო ამბავს აკლდები , მაგრამ ინტუიციურად იცი- შენი ადგილი იქ არ არის.
